1

En regierigsraat telifoniert em Ääschme. En alte schuelkoleeg taucht uuf: sini fründin seg tood – ermordet.

«De hèr Blattme mäldet sich etz dänn grad bi Ine.»
Der Ääschme hät de juschtiiztiräkter Esslinger am traat. «Bi mììr mälded sich all möglich lüüt.»
«Wüüred Si pfläglich umgaa mit em. Und er wott nu mit Ine rede, nöd mit eme subaltèrne beamte.»
«Was isch loos? Bi mììr sind all gliich.» «De hèr Blattmen isch e bekanti phèrsööndlichkäit und bruucht schutz.»
«Für phèrsooneschutz bin i nöd zueschtändig.» Der Ääsch­me chunt sich sälber widerboorschtig voor.
«S gaad um de schutz vor de präss, vor alem de bulwaar­präss.»
«Um was gaat s dänn konkreet? Si sind bi de mordkomission, hèr regierigsraat.»
«Losed Si, Ääschme, ich wäiss nöd, um was es gaat. Offebaar um e diffissiili sach, vermuetli böösi sach. Mee häd er mer nöd wele verraate. Und er wott nu mit Ine rede. Ich gib Ine das äifach wiiter. Gönd Si pfläglich um mit em hèr Blattme.»
«Ich nimm das entgäge, hèr regierigsraat. Ich gang um mit em wie mit allne, wo wisewii vo mer sitzed.»
«Blattme?» tänkt er, «Blattme?» De name müest em öppis säge. Wèr isch dè Blattme, wo de juschtiizdiräkter cha la gumpe laa zum imm aalüüte, am mèèndig am moorgen am zäni? En Blattme, wo de regierigsraat Esslinger chan iischpane für siich? En diffissiile fall, wo mit em telifoon vom ene regierigsraat aafangt, das gäbi sicher en lämpefall, tänkt er chnurig. De regierigsraat heb kä fröid ghaa a dèm telifoon, tunkt s en.
Chnurig nint er s telifoon ab, won em de Pirmiin aachündt, en hèr Blattme weli zu imm, er seg aaggmäldet.
«Ich wäiss. Tuen en in lift, ich hol en ab!» säid er.
De Pirmiin heb s guet, tänkt er, dèè mües na zwäi jaar mache, dänn seg er dusse.
De maa us em lift isch em usimpaatisch uf der eerscht blick.
«Halo, Ääschme!» säid er, wie wänn s alti fründ wèèred, und schtreckt em d hand ane.
De lütnand suecht under sine chunde. Das mues wiit zruggligge. Öppis unaaggnèèms.
«Lütnand Ääschme, mordkomissioon», säid er siinersiits de name.
«Hee! Ääschme! Känsch mi nüme!? Ich bi doch de Roni Blattme. Schönebèèrg. Eerschti bis dritti klass. Leerer Wäber. Wäisch nüme!?»
Da falt s em wider ii. Das isch de Blattme! Won er nie hät möge! Dèm isch er imer us em wääg ggange. Er wäiss nüme werum. Si händ enand nie möge. Au de Blattmen inn nööd.
«Mer gönd i mis büro.» Er gaad em veruus, das er en nöd mues aaluege.
Im büro gumpet de Tsagli uuf und verbälet de Blattme. De schööffer zäiget d zää und setzt zum schprung aa, das em der Ääschme mues «Aus!» befele. De Tsagli schüttlet de grind und folget ugèèrn. Der Ääschme holt en am halsband ane und chraulet en. De schööffer chnuret imer na de Roni aa.
«Werum chunsch zu mììr? Häsch chrumi gschäft ggmacht?» säid er, wo s enand wisewii sitzed.
«Je», de Blattme ruckt nöd use.
«Also jaa. Das gaat d Wììrtschaftskriminalitèèt aa. Da sind Si bi de Mordkomissioon. Solang kän tooten umeliit, bin i nöd zueschtändig.»
«Du bisch unaaggnèèm abwiisend, Häiri.»

_____________________________

1

nöd-nid-gränze

nid gilt als äigehäit vo de wintertuurer; de ganz kantoon susch säit nöd/nüd. Äigetli müest me s umgcheert säge: di ganz Schwiiz säit nid, blos de gröösser täil vom kantoon Züri säit nöd, dezueane di süüdliche Tuurgauer, d Sanggaler und d Appezäler bis an Rii ane und d Glaarner. En wintertuurer schpruch, wo me nöd ggnöier mues erchlèère; me mèrkt wèr ggmäint isch: Wèr niid säit, isch gschiid, wèr nööd säit, isch blööd.

1

En ggwööndliche soldaat muckt normaalerwiiis nöd uuf gägen en ofizier, gschwige dänn gägen en generaal. De Feelix isch ziviil aaggläit, d schildwach nint trotzdèm schtelig aa und winkt en dure. Em Feelix sini uniform mit de föif schtèèrn reprèsentieri d schtaatsmacht, reklamiert de Qipghop, und si seg imer z trääge. Privaat usegaa seg verbotte, ooni begläitig soowisoo. De Feelix gaat wider i s Dischdsche’, wil er s vom eerschte taag hèèr känt. «Muesch nöd verschrecke, s isch nu mììch», säid er zum patrõ, «setz mi an en tisch mit andere lüüt.» «Würkli? Die wèèred ekä – fröid haa.» «Ich wott blos rede mit ne.» De wììrt lueget zeersch umenand, wo s en am eenschte wüüred akzeptiere. Am ene tisch mit vier gschtantne mane chündt er en aa: «De generaal wott zu öi anehocke.» Und laufft grad devoo. «quschdaq-ba’lu’-’a’?»1 Äine macht e resignierti bewegig, wo säit: «Hock halt ane!» Daas au z säge trout er sich nööd. Zeersch isch emaal rue. De Feelix-Mi’wa’ pschtelt s gliich wie de Pedro siin naachber rächts. Er hät käi aanig, was es isch, en aart e viereggegi pizza mit ineggläiten änden und eme schpiegeläi i de mitti. Der Injiigo uf sinere lingge siite wììrt gliichziitig fèrtig mit siim ässe. Er pschtelt en chiq2. De Feelix säit grad: «tscha’!»3 Der Injiigo weert ab, de Feelix läid em d hand uf der aarm: «thlap!»4 Der ander verschrickt; de Feelix beruiget en: «Mach der kä gedanke, ich zaal s us miim sack.» Er isch froo über siin trans-lingwer. «Bis zfride», säit de viert am tisch, «chunsch emaal öppis zrugg über vom schtaat.» Am liebschte hett de Feelix konteret mit «S isch wie z Züri: alkohool lockeret d zunge», ergänzt aber mit «losch!»5 und zueghörigem handzäiche. Wäret em ässe hät niemert nüüt gsäit, iez hebet de Mi’wa’ sis glaas und prostet jedem zue, und was wott me mache? me prostet halt zrugg. «Muesch duu em schtaat mee gèè, als d überchunsch von em?» lachet de Mi’wa’ über de tisch em vierte zue. «De Carlo isch der èèrmscht von öis», säit de Pedro, «er mues d schtüüren i drei raate zale, wil s sovil isch.»

• 1 qusch-daq-ba’lu’-’a’ ,sitz-lokatiiv-sichsetze-uusrueffokej-fraagsuffix‘ (= ,isch daa frei?‘)
• 2 ,alkohool, schnaps‘
• 3 ,zwäi!‘
• 4 ,nimm!‘ Uf klingoonisch git s kä überflüssegi floskle.
• 5 ,vier!‘