1

Am mèèndig verpfuuset der Ääschme. Sini butzfrau hät prüelet. Und iez häd er plötzli en anderi.

Als Ääschmen im schlaaff häd er tänkt, s schtupf en öppis. Schtupf en wider. Er schlaafft wiiter. Mit tumem grind. Vo geschter – oder vo hüt am moorge.
S schläckt über sis gsicht. E risezunge. Er wott si wèg-wüsche, langet i zää ine, vom Tsagli, schnelt uuf: «Pfui! Tsagli! Pfui!»
De hund hocket daa und lueget en aa, verschtaat nöd, das siin hèr schimpft mit em. Won er en doch ggweckt hät. Er isch ja vil z schpaat draa. Als hund wäiss er daas.
«Blööde hund!»
De Tsagli schwänzlet heftig, isch uruig uf de vorderpfoote, wott use.
1
D Nadia näbet im lächlet seelig im schlaaff. Er schtupft si: «S isch achti! Häsch kän thèrmiin hüt?»
Si lueget en aa, verwirt, lueget uf d uur, und gumpet zum bett use. «Isch sii schöön!» tänkt der Ääschme.
«Phack dini auge wider ii!» Si schüttlet sich liecht.
«Wänn dini augen öppis schööns gseend, so lueg nöd uf d siite!» macht er. Er laat si voor zum sich zwäägmache. Er chunt sowisoo z schpaat hüt.
I de chuchi lueget em de Tsagli zue, wien er em de fraass paraadmacht. Er gid em de napf frei: «Friss!» und de hund fangt aa schmatze, das er sälber fasch hunger überchunt.
Im chläiderschrank hanget blos der aazùùg vo geschter. Und d wösch isch i de wösch. Im aazùùg vo geschter isch em nöd wool. Er mues übere, häi, a d Magnusschtraass, go sich umzie. Und er mues mee uuslaagere bi de Nadia.
Zääbutze, rasiere, zmoorge – ales isch chùùrz, der ab-schììds·chuss mit de Nadia au.
De Tsagli känt de wääg, ränt em veruus, d Bouhère-schtraass duraab, dänn duruuf zum Schwèrt ufe. De Tsagli findt extreem inträssanti huusegge. Und bö˜im. En huuffe lüüt waarted uf de 13er, won uf di nüüni a d aarbet gönd. D sune bländet. Si schtiiged ii. De Tsagli wäiss, das er am Limetplatz mues uusschtiige, laufft bis an trottwaarrand, bis em deet der Ääschme freigit zum über d schtraass lauffe, zur haltschtell vom 32er. Bim zwäite halt schtiigt er uus, der Ääschmen im naa, i d Schööneggschtraass. De hund schnüflet veruus, in e schtraass ine und zrugg, säicht an uusggwèèlten oort a d muur, schtaat schtilen am egge zu de Magnusschtraass, bis der Ääschme naaisch.
Der Ääschme lüütet de Mariisa aa, er chömi hüt echli schpö˜ö˜ter.
«Ich ghöör s», säit d Mariisa.
«Waas ghöörsch?» macht er ulidig. Mèrkt me sinere schtimm na der alkohool aa? D Nadia hät nüüt gsäit.
«Das schpö˜ö˜ter chunsch», lachet si, «töönsch ebe soo.»
«Gang duu a d schtrö˜ö˜ffzgi, mììr langet s nööd.»
«Mit tämpftem verggnüege», chnuret si und hänkt uuf.
D Magnusschtraass isch äini von vilen Ussersiilerschtraas-se vom 19. jarhundert, wo d schtadt wonige pruucht hät. Vil wonige, fasch wie hüt. Nu das doozmaal inerschwiizer ane-züglet sind, won im lauff vo de ziit verzürcheret sind. Unenine vo de woonblöck hät s läde. Bim Ääschme zum biischpììl en griech, de Jeórjios, wo broot, chèès, anke, wii, wü˜ü˜rscht, ggmües, frücht aabüütet, ales, wo me so bruucht. Dur s schau-fäischter grüesst er en; de Jeórjios lachet zrugg.
De Tsagli saust d schtäge duruuf in vierte schtock. Der Ääschme ghöört en chnure vor de wonigstü˜ü˜r. De hund schnüflet und chnuret. Wil öppert fremder i siis rewier iipro-chen isch?

_____________________________

196

Komentaar

Riich isch s de tittel vom ene hööcheren aagschtelte.1 Isch de Wenamuun de verwalter vom Amuun-tämpel z Theebe?

Wn-Jmn

De name vom held vo de gschicht häisst übersetzt «der Amuun söll exischtiere»2 oder «der Amuun läbt», und passt zu siim uuftraag.

überschrift 1,1–1,3a

Der aafang vom pricht isch nöitraal gschribe wien e zäme-fassig vo de gschicht, wien en romaantittel. Nachane verzelt de Wenamuun di ganz gschicht als äiges erläbnis i der ììch-form.

1,2

ṯ∙t n p3 wj3

«bouholz für s schiff» [vom Amuun]
D prieschter us em Amuun-tämpel trääged d schtaatue vom gott, won uf emen amuunsschiff schtaat, uf s grooss prozäs-sioonsschiff uf em Niil. S königsschiff ziet dänn s prozässi-oonsschiff zu de verschidne tämpel.3 Es prozässioonsschiff häd en indiwiduele name, wien ebe Userhat-Amun.4 D prozäs-sioonsschiff müend us edelholz pout sii und riich gschmückt. Vo ziit zu ziit mues me s nöi boue.
Als bouholz für das göttlich schiff chunt nu s bescht i fraag, nämli s zeedereholz vom Libanoon.

• 1 Helck, Verwaltung 280
• 2 Schipper 166
• 3 LÄ IV 1160 Prozessionen
• 4 Bonnet 78 Barke

Jmn-Rc nsw∙t nṯr∙w

«Amuun-Re, könig vo de götter»