Kurzgeschichten

i d gauffle gschribe (2015)

i d gauffle gschribe (2015)

Meine Kurzgeschichten kamen mir je länger desto zu lang vor. Da les ich einmal von einem Japaner, der so kurze Kurzgeschichten schreibe, dass sie auf einer Handfläche Platz hätten. Uf züritüütsch hämer en alts wort für die ineflechi vo de hand: gauffle.

Ggnau daas chönt i doch au mache, han i tänkt. Bim schriibe simer die chùùrze chùùrzgschichte dänn namee gschrumplet, sind mee und mee aforismen und säntänze woorde. Drum hät d samlig schliessli na der undertittel überchoo: was s äim so tänkt.

S büechli gheit zum raamen uus, isch andersch als ales, won i gschribe ha bis etz: seriööses wie useriööses, öb lumperei oder öb èèrnschtggmäints. Iifäll schtönd dine, au epaar uusfäll, szeene, won i gsee ha. Mängs isch überhaupt nüüt nöis, isch au anderne scho dur de chopf ggange. Was s äim ebe so tänkt.

eetik

bi de reorganisierig hät men e ziitlang tänkt me mües en eetikkomissioon iisetze wie s ander firmen au hebed zoberschtobe hät men aber ggmäint das seg z schwirig zum feschtsetze was es na mög lide an unaaschtändikäit

gschnäll

gschnäll äis zie gschnäll s ässen abetrucke gschnäll in uusgang gschnäll figge gschnäll uf nöijork gumpe gschnäll ggarièère mache gschnäll en äigni firma gründe gschnäll vil gält verdiene gschnäll en alti firma liquidiere gschnäll uf auschtraalie räise gschnäll läbe gschnäll schtèèrbe – schoo aber nöd so glii

schitterig

wèr die zwäi gseet wäiss nöd mit wèm er mee verbaarme mues haa mit em langsamen alte oder mit de frau won en mues füere

kompromiss

er hät ja nöd gglaubt das s läbe wiitergöng nach em tood gglaubt häd er nüüt drum isch er gschpant gsii was passiert wo s sowiit isch säge häd er s nüme chöne der ander hät gglaubt an gott und das er iigöng i sini hèrlichkäit nach em tood drum isch er gschpant gsii was passiert wo s sowiit isch säge häd er s nüme chöne vilicht händ si sich ja troffen uf halbem wääg zum ene helveetische kompromiss

wälelengi

mit sine fründ am schtamm lachet er luut und frööli mit mììr lachsch nie säit sini frau werum ächt

kontakt

s mami schtoosst de chinderwage vor sich hèèr s mami hät s händi am oor s chind brabelet voor sich ane wisoo hät s chind ekäs händi dänn chönted s rede mitenand

157 Seiten
einen Ausschnitt lesen
ISBN 978-3-908105-41-1
alerhand tüüschige (2008)

alerhand tüüschige (2008)

Zwei Dutzend Kurzgeschichten werden im unvergessenen Zug 1045 von Paris Gare de l'Est nach Basel erzählt. Auf der Fahrt treffen wir den Ääschme und sini fründin Täitäi, d Iwonn us der Iwonn-Baar und de graafiker Schtäiner. Sobald der Ääschmen em monsieur de Langlade sini gschicht vo de «Schwaarze daame» verzelt hät, sind di andere nüme z hebe: Der Iwonn chunt «De Julia ire soon» in sinn, de Täitäi «Es läbe für d revoluzioon», jedes wäiss na äini und na äini, bis zum Schtäiner siim
«Hotel Ändzììl». Jedes wäiss na äini, und na äini, dän aber chömed s uf Basel ...

De Julia ire soon

«Was häsch äigetli?» D Marga lueget de Jakoob aa mit em blick, won er gaar nöd gèèrn häd an ere. «Sit vier wuchen oder lenger bisch irgendwie andersch.»
«Ä was! de ggwööndlich schtress», säit de Jakoob, «vilicht echli mee als susch.» Er gseet de Marga aa, das si em s nöd glaubt.
Und der isch en ganz en ggwaltige schtress. Das hät d Marga scho richtig ggmèrkt. Und de Jakoob hät schiss, er redi im schlaaff. Das wèèr dänn s änd gsii mit sinere frau, das wüür si nie verschtaa.
Aagfange hät dè alptraum im sumer, under de Tilene, vor em «Wings» usse, under em zumfthuus zur Saaffere, am Limetggee, vor acht wuche, nöd vor vier. Und iez wììrt s èèrnscht, iez isch d Marga druufchoo, iez mues er e löösig finde.
***
De jung maa isch fadegraad am Jakoob siis tischli anechoo, wo de Jakoob chùùrz uuflueget vom wììrtschaftstäil vo de Züri-Ziitig und zum börsetäil wott wächsle. Er gseet de jung maa choo, tänkt nüüt debii, erwaartet, das er an en freie tisch sitzi. Er sitzt aber wisewii vo im ane, a s gliich tischli, frööget zwaar, waartet d antwort nöd ab, hocket äifach ane.
«Du wäisch ja, wèr d Julia gsii isch!» De jung maa rüert em das sätzli an chopf, nõschalã (nonchalant).
De Jakoob lueget uuf, muschteret en: «Reded Si mit mììr?» Der aazùùg vom junge maa hät scho lang käs bügelise me gsee. D grawatten isch abggwetzt vom binde.
«Köbi Possert», schtelt er sich voor und schtreckt em Jakoob d hand ane.
Iez häisst dèè ä na gliich wien èèr! De Jakoob läit d ziitig aab, lèènet zrugg, ziet d brüelen aab: «Was söll daas?»
«Ich ha tänkt, ich weli emaal miin vatter sueche, und duu wettsch doch sicher diin soon käneleere.» Er lachet en aa.
Èèr sött en soon haa? Dèè daa? Usimpaatisch isch dèè Köbi ja nööd. Wän au rächt abechoo. Tröimt s em? En soon? Wie söl er reagiere? Lache? Verrucktwèèrde? Zwüschetine hät de Köbi en wiski mit iis pschtelt. De Jakoob trinkt nie käi alkohool under em taag. Sini buechhaltig wüür lide drunder.
«Mini mueter, s , also d Julia, hät gsäit, du segsch en ganz en fäine kärli gsii.»
A das mag er sich scho na erinere. A s gsicht nüme. Wie hät si uusgsee? Er suecht i siim chopf und findt käs gsicht. Vor zwänzg jaar, näi lenger, isch er taatsächli mit ere Julia ggange -- au i s bett. S isch nüüt feschts gsii natüürli, susch hett er si ja ghüraate. Wän isch daas gsii? vor föifezwänzg jaar? vor driissg? Woo häd er doo gschaffet? Nanig am Oberggricht.
111 Seiten
einen Ausschnitt lesen
ISBN 978-3-908105-40-4
zwüschet himel und èèrde, 16 gschichten us der Iwonn-Baar (2002)

zwüschet himel und èèrde
16 gschichten us der Iwonn-Baar (2002)

Das ist ein weites Feld, wie man so sagt. In der Yvonne-Bar geraten ein paar Bekannte unversehens auf ein sonderbares Thema. Jeder und jede hat doch schon etwas erlebt, won äigetli nöd cha passiert sii und doch passiert isch. Oder au nööd. Oder doch? Di äinte nämed s èèrnscht; bi anderne wäiss me nöd so rächt, uf welere siiten as s schtönd.

«Waas isch waret?» lachet der Ääschme, uf e koomeschi aart, «wä mer imer wüsst, woo d waret isch, bi wèm d waret isch, und wivil uwaret de waret biiggmischt isch. Nöd emal richterlich feschtgschtelti waret isch au waari waret. Da git s uhäimlechi abschtuuffige. Waret schiint mer imer waret mit iischränkige, mit wänn und aber, und warete ändered sich sogaar im lauff vo de ziit.»
De Schtäiner griifft ii: «Dini filosoofische betrachtigen i allnen eere. Mer händ s äigetli nöd gèèrn so abschtrakt. Chum wider uf de boden abe. Proost!»
«Halo! halo! Schtäiner, du rüeffsch uus. Du faarsch öis an charen ane, öis eerewèrte gschichteverzeler. Duu chöntsch au diin biitraag läischte. Häsch di lang ggnueg truckt und blos zueggloset.» D tischrundi chnüündled em aarme Schtäiner uf de seel ume: «Mäinsch, du chönisch schlüüffe? Du häsch scho säb maal i de Räbluus-Baar1 nüüt wele säge und häsch dänn gliich. Du wäisch bimäich e gäischtergschicht und die töörffsch öis scho verzele.»
De Schtäiner weert sich, nint en schluck vo siim Dool blãsch, weert sich wiiter, nint namal en schluck, und überläit. «Ììr wüssed ja, das ich ugèèrn gschichte verzele; ich zäichne si lieber. Wil mini fantasii us den auge chunt und nöd us em muul. Aber ììr händ e gschicht wele, ììr söled e gschicht haa. S isch e waari gschicht, sowiit waari gschichten überhaupt chönd waar sii. Au wänn si sälber chuum cha glaube und si drum na nie verzelt han. Ich ha au nöd ales sälber erläbt; si isch zur hauptsach miim vetter passiert. Aber ich bi debii gsii.»
Sit wänn hät de Schtäiner en vetter? Das isch allne nöi. Niemert cha sich erinere, das er en jee gsee hett. De zwiifel schtaat nen i d gsichter gschribe. Niemert wott en underbräche, wo mer en dezue praacht hät zum verzele.
«Losed!» säit de Schtäiner, «di ganz sach chan i nöd erchlèère, si passt nöd zu mììr, und si passt mer überhaupt nöd. Si schpilt

imene lèère huus

Mer händ doozmaal a de Röötelschtraass ggwont, ime zwölffamilie-huus vo de Bouggnosseschaft Röötel. Wisewii vom Seminaar Underschtraass hät s es huus ghaa, wo mer em gäischterhuus gsäit händ. Grundloos, äifach wil s sit jee lèèr gschtanden isch. D fäischterläde sind zue gsii, d tüür pschlosse, de gaarten über-wuecheret. Nu mängmaal, znacht, hät me liecht gsee dur d schalusiie dure.
Natüürli schpiled mììr chind vo der umgäbig i dèm gaarte, hinder em huus, gäge s verbott, verschtecked is i de büsch, mached zält us liintüecher, boued hütten uf d böim, gönd sogaar i s lèèr huus ine, dur es chälerfäischter. Wil d tüür a de schtraass ja pschlossen isch und mer öis wüür gsee.
D psitzer händ s huus vor epaar jaar verchaufft, uf abbruch; aber mit em nöibou gaat s lang. S züglet niemert me ine. S wììrt ä nöd psetzt, das hät s doo nanig ggèè. Na imer schtönd mööbel im huus, me chönt sogaar dine wone zur noot. Blos schtaubig isch ales. Wänn s rägnet, schlüüffed mer äifach i s huus ine.
Me mèrked, das miin vetter, der eltischt von öis, zaabig, wä mììr häimüend, wider i s huus zruggschliicht und deet übernachtet. Und zimli müed zruggchunt am morge. Gèèrn wüssted mer, was er macht. Frööge tüemer en schoo; antwort chömed mer käni über.
Als viert-, föiftklässler hämer kä freien uusgang. Mer müend also uf e gglägehäit waarte zum de sach uf de grund gaa. Das isch s quartierfäscht. Da wüssed d eltere nie so ggnau, wo iri chind sind. Mer mached vor em chälerfäischterli ab. De Bruno, miin vetter, isch scho vor ere schtund verschwunde. Unuuffelig. S isch am ii­nachte, ales ruig, de gaarten und s huus tunkel wie susch. Vo wiit ewègg ghöört me lèèrmen und musig vom fäscht. Äis um s ander chrüüched mer ine, siben oder acht chind. S isch uhäimli. Kä liecht, kän schii. Blos vo dobe ghöört me rede und musig, ganz anderi als die vom quartierfeez. Mer flüschtered. Di äinte händ angscht, wänd zrugg; mer nämed s a de hand, gönd d chälerschtäge duruuf; d tritt giired unaaschtändig luut. Ghööred s öis dobe? Di muetig Meeta zvorderscht, göisset, wo si d tüür in gang uufmacht: er isch hel erlüüchtet, von ere räie vo glitzerige wandlampe, d wänd wie frisch gschtriche, mit eme lange roote teppich, aber lèèr.
_____________________________
1 nämli i de chùùrzgschichtesamlig vo manen und fraue · gschichten us de Räbluus-Baar, Züri 1998
80 Seiten
 einen Ausschnitt lesen
ISBN 978-3-908105-13-8
vo manen und fraue, gschichten us de Räbluus-Baar (1998)

vo manen und fraue
gschichten us de Räbluus-Baar (1998)

Männer und Frauen – ein unerschöpfliches Thema. So auch an diesem Dienstagabend in einer Bar, wo sich der Ääschme und d Täitäi an tisch setzed, wo scho de Schtäiner und en pfarer sind und d Gèrtruud und d Häida dezuechömed. Sind iez d mane oder d fraue di bessere mäntsche? Wèèr am schluss rächt hät – das isch ganz schwirig zum usefinde.

«Soo blöödi fraue git s doch hüt nüme», protäschtiert d Häida.
De pfarer isch anderer mäinig: «Tüüsch di nöd, das isch etz vilicht en extreeme fall mit groosse folgen und en psunders en schlächte chäib gäge sini liebscht, aber im Döörffli erläbsch di komischte sache, wie gueti fraue gägen iri äignen inträsse vor miisi manen aneschtönd.»
«Dänn verzel is doch vo dère baaben und irem schlufi», forderet en d Gèrtruud uuf.
De pfarer schüttlet de chopf: «Das isch mììr eerschtens im vertroue gsäit woorde, und zwäitens wüüred er mèrke, wèèr die bäide sind. S gaad also nööd.»
«Du wottsch dich doch öppe nöd vom gschichte-verzele trucke?» macht d Häida, «das wüür gaar nöd zue der passe.»
«Duu häsch ja ä na käni verzelt. Aber e gschicht wüsst i scho», säit de pfarer. Di aagschosse Häida rüert iri groosse roote locke hinder siich, chan aber nüüt säge degäge. «S isch soozsägen e drüüegggschicht», faart de Hugo wiiter, und, won all d müüler uufschpeered zum ‹Aaaa!› säge, lachet er: «Aber ganz andersch, als ììr etz mäined. E ganz e wichtegi role schpilt i dère gschicht en laschtwage, und drum häisst si au:

De laschtwage

Nach hundert meeter hät de Fredi uufggèè. Er verrüert d èèrm, brüelet: «Chumm zrugg! — S chpììììnsch!» Aber de schnuuf wììrt knapp und er cha nüme heepe und mues schtileschtaa. De laschtwagen isch scho wiit voorne, haltet chùùrz und schwänkt i d hauptschtraass ine. Schãsse häd er ja äigetli käni ghaa. Werum isch er em dänn naaggränt?
Er sitzt a s wisepoort ane. Was isch das für e wält? Er wäiss, das em d Sigriid grad iez verlooreggangen isch, grad iez, ooni das er chönt säge, wohèèr er das wüsst. Was häd er nu faltsch ggmacht? D Sigriid isch doch die frau für in, di äinzigscht frau, ggnau die, won em s schicksaal zuetänkt hät.
Iigschlage hät s im letschte früelig wien en blitz, uf bäidne siite. Enand aaluege – und scho sind s inenand verknalt gsii. Am 24. april, er wäiss es ganz ggnau, am halbi zwölfi, vor em zmittaag, sind s a zwäi tischli näbetenand gsässen im ‹Grã Ggaffé›. Er hät si gsee und isch sofort a iren tisch übere gsässe. Soo wi mììr zwäi händ na nie zwäi zämepasst, glaubed s. A dèm taag sind s nöd emal me go schaffe.
E wuche schpööter ziet de kompjuutermaa Fredi i d wonig vo de disäineri1 Sigriid, i s näbehuus vomenen eemalige puurehoof i de Maarch obe. Vil füür im hèèrz – vil rauch im chopf. Das säit de volksmund; und öise Fredi isch vole liebi, gfüül und ruusch.
Langsam gaad er die hundert meeter zrugg, won er vor ere viertelschtund im galopp ggmacht hät. Und iez? Schaffen isch tänk s gschiidscht. Nu wott s programm nööd, won er under händs hät. All­pott und wider lueget er in hoof use, wo d psetzischtäi amene huuffe ligged – d psetzischtäi, wo d Sigriid pschtelt hät für de hoof, das er nach schnee und räge glii wider troche seg. Dänn mues si ja wider zruggchoo; si wììrt doch nöd dè huuffen äifach soo la ligge. Das macht em wider muet. Aber werum isch si mit irer groosse räisétäsche furt? Das macht en wider usicher. Also abwaarte. Er schaffet wiiter. Aber werum isch si devooggloffe? Werum so plötzli? Si händ ja kä schtriit ghaa. Häd er öppis tumms gsäit? Öppis, wo de Sigriid in faltsche hals choo isch? Fraue sind mängmaal äige deetdure. Aber er chund uf nüüt.
Am andere morgen isch si nanig zrugg. Au nöd am aabig. Au nöd am andere taag. Isch si richtig furt? Aber wooane? Si fèèlt em. Eläi schlaaf­fe. Eläi ässe. Eläi im huus. Er hät sich grausam a si ggwöönt, mèrkt er plötzli. Und s zaabüürschteli isch wègg, iri zaapaschte, all iri döösli und tüübli. Öppis mues gaa. Er mues öppis tue.
_____________________________
1 Designerin
94 Seiten
einen Ausschnitt lesen
ISBN 978-3-908105-08-4
gschpuneni gschichte (1997)

gschpuneni gschichte (1997)

Wo hört die Wirklichkeit auf? Wo fangen die erfundenen Geschichten an? Kann sich ein Lama Zürich als Ort seiner Wiedergeburt aussuchen? Muss man sich in Acht nehmen vor Spiegeln? I dène gschichte gönd d fantasii und d realitèèt zimli durenand.. Grad dè koomisch häilig i dère zürcher quartierchile – dèè chönt s ja gèè. Oder git s en sogaar?

Usegält

A dèm mèèndig im mäi, chùùrz vor em zwölfi, laufft na wenig im ‹Sòlèj d’òòr›1 ; ggässe wììrd eersch schpööter. Ussert epaar turischte, wo vo hinder em glaas uf de Pont-Saint-Michel useschtuuned, isch chuum öpper daa. Der äint chällner – säged mer em Luj – laat sich vo de schwaaben und schwiizer und ängländer und was susch na a ussländischem gsindel ubedingt in ‹Sòlèj d’òòr› wott hocke, nöd hetze. «On a tout le temps», säid er sich äis um s ander maal. Es päärli gseed er usegaa, wo hinder em pfiiler am egge gsässen isch, das er nu d bäi gsee hät. Na bevor er chan abruume, sitzed scho wider zwee deet, en alten und en junge. Er schtaat zuen enen ane, hebet liecht s chini gäge der elter, zum em aatüüte, er söll pschtele. Säge mues er nüüt; die chönd sowisoo nöd französisch.
«Döös èxprès, s’il wu plé, msjöö!»2 chunt s.
«Pöti?»3 frööget er und zäiget mit zäigfinger und tuume wie chlii. D ussländer säged ja alem, wo nach kafi uusgseet ‹èxprès›.
«Wi, döös èxprès»,4 widerholt de jünger.
De Luj gaad a s büffé, rüefft: «Döös èxprès! döö!» bringt s nachane de beede und achtet sich wiiter nööd. Gescht chömed und gönd. Naadiisnaa au epaar schtammgescht, won er redt mit ene. Underzwüschet lueget er wider emal, öb niemert furt seg ooni zale. Die zwee im egge winked em. Söled s. Schwaaben oder schwiizer; wèr cha die scho underschäide. Ales de räie naa. Nach zää minuute gaad er ane.
«Duus»,5 kä wèrt, das er mee säit; die chiemed nu überhaupt nüme druus. Der elter gid em en hunderter. «Sälber tschuld», tänkt de Luj, läid emal münz und en zääfränkler ane und brumlet, er mües go wächsle. Er müest nööd, aber er wäiss us erfaarig, das es soo ringer gaat. Nach eme ziitli chund er mit eme zwänzgfränkler zrugg, säid en übertüütlichs «Mèrssi!» und verschwindt wider.
_____________________________
1 le soleil d’or
2 Deux express, s’il vous plaît, monsieur!
3 Petits?
4 Oui, deux express.
5 douze
94 Seiten
einen Ausschnitt lesen
ISBN 978-3-908105-06-6

nach oben